Daar zit je dan; om 12 uur s’nachts, je ouders en vriend er gezellig bij, je broertje en zusje zijn al uit
(daarover zo dadelijk meer) , opgedirkt, je mooie kleedje aan, lichtjes en versiering opgehangen, voor de caravan, als een klein kindje verdrietig te huilen op je 25ste
verjaardag.
Waarom ik aan het huilen was? Ja, dat was eigenlijk best wel ironisch.
Jarenlang ben ik als kind mee geweest op zomervakantie met mijn ouders en opa en oma. Daarna met mijn ouders, opa en oma, hele goede vrienden van ons en daarbij uiteindelijk mijn broertje en
zusje. Tientallen jaren, zélfs tot mijn 22ste, naar dezelfde camping. Als kind genoot ik hier volop van. Ik heb sowieso niet zo heel veel nodig. Lekker weer, lekker eten en fijne
mensen. En dat is nog altijd niet verandert. Verandering. Ooit verander je en heb je dat in de gaten maar er zijn ook momenten dat je verandert zonder dat je dat in de gaten hebt.
Dit jaar werd ik in de zomer 25 jaar en ik wist dat dit zou gaan plaatsvinden bij een heel mooi meer op een camping bij een schattig Italiaans dorpje. Heerlijk dacht ik; met een grote groep
vrienden en familie. Mijn jongere broer en zus hadden mij al voorbereid hoe fijn het daar zou zijn en hoe lekker je daar uit kunt s’avonds. Dat gingen we dan ook zeker doen op mijn verjaardag.
Maar eerlijk is eerlijk; ik had er stiekem al aan gedacht om de ’25-jaar kaart te spelen’. Want de verandering waar ik me wél bewust van was, was dat ik toch iets eerder moe was dan voorheen, dat
ik het toch wel al erg druk vond met al die mensen op de camping. Dat zou op zich niet zo erg zijn; als ik het echt gezellig vind kan ik de hele nacht wakker blijven maar ik had er nog niet
zoveel vertrouwen in eerlijk gezegd en ik had ook geen privacy of plekje om mijzelf terug te trekken en op te laden. En kijk, dan krijg je op een gegeven moment wel een probleempje… Ik wel
tenminste.
Maar goed. Ik werd 25 en we zouden er een gezellig avond uit van maken. Ik had een mooi jurkje aangetrokken, mijn zusje had me mooi opgemaakt, we hadden lekker gegeten en zouden eerst gaan
‘indrinken’ voor op de camping. Mijn vriend en ik kenden nog niemand op de camping. Maar mijn broertje en zusje waren er al een paar jaar achter elkaar geweest en hadden ondertussen een grote
vriendengroep verzameld waarvan zij zeker wisten dat wij hen ook erg leuk zouden vinden.
Toen het moment daar was kwam denk ik alles bij elkaar. Want hoewel ik nu kan schrijven dat ik eigenlijk al erg moe was en niet kon ontprikkelen, had ik dat tóen nog niet in de gaten. (Een van de
vele signalen die ik graag komende jaren bij mezelf wil leren herkennen). Bij het indrinken schoven we aan bij een grote tafel met +/- 20 jongeren. Ja, ik schrijf jongeren. Want misschien hebben
mijn vriend en ik een oude ziel…We voelden ons tenminste in eens erg oud.
De gemiddelde leeftijd was maximaal 16, met een uitzondering naar 17/18 jaar maar ook naar 14 jaar oud…. Zoals je je misschien kunt voorstellen voelden we ons niet thuis en vielen we helemaal
buiten de boot. Zelfs een paar drankjes maakte het niet beter. Op het moment dat iedereen naar de stad wilde gaan, wilde ik het eigenlijk nog wel even een kans geven. Vooral voor mijn eigen
verjaardagsfeest. Maar toen moesten alle meiden nog gaan plassen, en ja toen kreeg ik teveel tijd om na te denken. Ik keek mijn vriend aan en die wist al hoe laat het was. We stelden mijn
broertje en zusje, met pijn in mijn hart, teleur en vertelden dat we terug gingen naar de caravan. Daar zaten mijn ouders, zij hadden als verrassing de caravan en tent versierd voor mijn
verjaardag. Want over een uurtje zou ik 25 jaar worden.
We legden de situatie zo goed mogelijk uit. Wat op zich nog al een opgave was. ‘Ze wisten niet eens wat de originele samenstelling van K3 was’. ‘Een meisje vroeg aan mij of ze een jasje mee moest
nemen ja of nee want dat wist ze zelf niet goed?’.
Toen de klok 12 sloeg kreeg ik 2 videoboodschappen binnen; een van mijn zusje en haar vriendinnen en een van mijn broertje en zijn vrienden. Ook vlogen mijn ouders en mijn vriend mij om de hals.
De tranen stroomde over mijn wangen. Waarom? Dat wist ik toen nog niet.
Achteraf wel want dat moment was het toonbeeld van de gehele vakantie (ik was de 2e dag van de vakantie jarig). Als mensen na de vakantie vroegen hoe de vakantie was geweest antwoorde
ik namelijk; gezellig en leerzaam. Leerzaam, een woord wat je doorgaans niet gebruikt voor het beschrijven van een vakantie. Maar deze vakantie was leerzaam geweest voor mij, van begin tot
eind.
Wat ik namelijk geleerd heb is dat je ooit veranderd zonder dat je je daar altijd bewust van bent.
Misschien wel handig om er eerder bewust van te zijn?
Maar nu kwam ik er achter toen ik op vakantie was.
Ik ben nu op een leeftijd dat ik het niet trek op een camping met non-stop lieve fijne en onbekende vervelende mensen om mij heen. Met honderden bijtende luisjes in de tent die uit de boom zijn
gevallen. Met vreemde mensen toiletten, douches delen met vreemden en waarbij ik zélfs niet om 0700 uur op zondag alleen mijn tanden kan poetsen. Een dergelijke vakantie vraagt nu eenmaal teveel
van mij. Iets waarvan ik, jarenlang als kind, geen last heb gehad. Maar waar ik door afgelopen vakanties (alleen met mijn vriend in Air B&B’s), stiekem aangewend ben geraakt.
Wat ik door de vakantie ook geleerd heb is dat onbewuste verandering en (bewuste) verwachtingen geen goede combinatie zijn. Want ik ging er doodleuk vanuit dat deze vakantie voor
mij net zo top ging worden als iedere andere vakantie! En dat was ie ook hoor, maar laten we eerlijk zijn, wel op een totaal andere manier…
Vandaar dus huilend voor de caravan. Ik weet nog dat ik zei; ‘dan denk je jezelf eindelijk, tenminste een beetje, te kennen op je 25ste’. De ironie.
Veranderen is prima, verwachtingen hebben is onhandig maar bijna onvermijdelijk. Iets bewuster zijn van veranderingen en verwachtingen is erg moeilijk maar valt zeker te leren. En als het een beetje lukt, dan is dat heel waardevol.
Waarin ben jij veel veranderd afgelopen tijd of jaren?
Liefs,
Ons Niek
Reactie schrijven